Behandeling

Werkzame behandelingen voor een dwangstoornis zijn, afhankelijk van de ernst van de aandoening:
– cognitieve gedragstherapie
– medicatie
– een combinatie van beide
Het doel van de behandeling is dat het kind leert om te gaan met dwanggedachten, het achterwege laten van dwanghandelingen en het doorbreken van vermijdingsgedrag.

Cognitieve gedragstherapie kan in het geval van een dwangstoornis bestaan uit twee vormen die soms afzonderlijk en soms tegelijkertijd worden toegepast:
– Exposure met responspreventie: Exposure betekent ‘blootstelling’, in dit geval aan de
gedachten die zich opdringen en waaraan een kind doorgaans de dwanghandeling
verbindt. De dwanggedachte wordt opgeroepen door bijvoorbeeld iets aan te raken dat
met ‘vies’ is verbonden. Vervolgens wordt voorkómen dat het kind zijn handen gaat
wassen om zijn angst voor de viezigheid of de besmetting te verminderen. Door het
voorkómen van de gebruikelijke reactie (responspreventie) zal op den duur de angst
ook zonder de dwanghandeling verdwijnen. Men raakt aan de angst gewend, de angst
wordt minder. Ook de dwanggedachten zullen na verloop van tijd “uitdoven” of minder
heftig worden.
– Cognitieve therapie. Bij deze behandeling gaat de therapeut ervan uit dat het een
normaal verschijnsel is dat zich van tijd tot tijd gedachten opdringen -daar heeft
iedereen wel eens last van – maar dat het kind deze gedachten verkeerd interpreteert.
Kinderen met een dwangstoornis hechten te grote betekenis aan deze gedachten dat
deze gedachten juist zijn. Die verkeerde interpretatie leidt vervolgens tot
dwanghandelingen en dan heeft men een dwangstoornis. Het kind leert in de therapie
de opdringerige gedachten anders te interpreteren en leert daaraan een andere, meer realistische betekenis te geven. Naar verwachting zal de neiging om met dwanghandelingen op de gedachten te reageren uitblijven.